خنده ام میگیرد
وقتی پس از مدت ها بی خبری
بی آنکه سراغی از این دل آواره بگیری
میگویی : دلم برایت تنگ است
یا مرا به بازی گرفته ای
یا معنی واژه هایت را خوب نمیدانی
دلتنگی ارزانی خودت
ای آنکه دوست دارمت اما ندارمت
بر سینه می فشارمت اما ندارمت
ای آسمان من که سراسر ستاره ای
تا صبح می شمارمت اما ندارمت
در عالم خیال خودم چون چراغ اشک
بر دیده می گذارمت اما ندارمت
می خواهم ای درخت بهشتی، درخت جان
در باغ دل بکارمت اما ندارمت
می خواهم ای شکوفه ترین مثل چتر گل
بر سر نگاه دارمت اما ندارمت
مارا بگذار عشقِ من جای خودت
یعنی که بپوش کفشِ من پایِ خودت
اینطور به جرم آنکه میداری دوست
شاید بزنی شبی تو رگهای خودت
.
.
یکشب سرِ من میانِ بازو نگرفت
یا اینکه سرم برویِ پهلو نگرفت
این چند هزارمین شب بیداریست
اما چه کنیم ...... یارو نگرفت
.
.
امروز دلم حس عزیزی دارد
دیوانه چه ظاهر تمیزی دارد
تو مالِ منی و شهرِ من خواهانت
این شهر چرا مردم هیزی دارد؟
